Hollandse Meesters in de 21e eeuw - Teun Hocks

Onderdeel van de serie Hollandse meesters in de 21e eeuw. De serie toont een reeks belangrijke Nederlandse kunstenaars van dit moment in hun werkruimtes, gezien door de ogen van gerenommeerde filmmakers. De blik achter de schermen biedt inzicht in de kunstenaars werkwijze, materiaalgebruik en ideeën over kunst.

Een man met in zijn ene hand een stoffer en in zijn andere een blik onder een heldere sterrenhemel. Een man die met een schepnetje in zijn hand jacht maakt op in de lucht dwarrelende muzieknoten. Een jager wiens prooi zich achter hem bevindt. Het universum van Teun Hocks ( Leiden, 1947) is melancholisch, surrealistisch, humoristisch en vervreemdend. Hocks maakt wat je ‘beschilderde foto’s’ zou kunnen noemen. Hieraan ligt een uitgebreid proces ten grondslag. Allereerst onderzoekt Hocks door te tekenen interessante, bevreemdende of grappige situaties die als uitgangspunt kunnen dienen voor een werk. Vervolgens bouwt hij de desbetreffende situatie: een heus decor waarvoor hij op zoek gaat naar de juiste voorwerpen, rekwisieten zelf maakt en in zwart-wit een achtergrond schildert. Hijzelf is de figurant. Deze geënsceneerde werkelijkheid fotografeert Hocks om haar daarna in de doka, op groot formaat en in zwart-wit, af te drukken. Dit beeld is de basis voor het daadwerkelijke ‘fotoschilderij’. Hocks beschildert het met olieverf, die hij niet met een kwast, maar met zelfgemaakte wattenstaafjes aanbrengt. Dit stelt hem in staat de verf nauwkeurig en transparant aan te brengen.

In Hocks’ werelden wringt het een beetje: het is te romantisch, te duister, te ongeloofwaardig, te donker. De afgebeelde man, Hocks zelf, is een pseudoniem. Hij staat er, hij is het in zekere zin ook, maar hij speelt het. Bovendien vertegenwoordigt die ene man meerdere mannen: dom, overmoedig, lyrisch, maar “meestal is het gewoon een ‘saaie-iedereen-man’”, aldus Hocks. Doordat de basis van zijn werk een foto is, suggereert het een echte gebeurtenis. Dat is precies het gevoel dat Hocks wil overbrengen: dat het gebeurt zou kunnen zijn. Hocks wil niet één specifiek verhaal vertellen en geeft zijn werk om die reden ook zelden een titel. Dat zou de kijker teveel in een richting sturen terwijl Hocks het juist van belang vindt dat eenieder zijn eigen verhaal erin kan leggen.

Hocks studeerde aan de Akademie voor Kunst en Vormgeving St. Joost in Breda (1966-1970) en was als docent verbonden aan de Design Academy in Eindhoven (1980-2012) en de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam (1991-2000). Naast geënsceneerde foto-schilderijen bestaat Hocks’ vroege werk uit video en performance. Solotentoonstellingen van zijn werk waren onder andere te zien in CODA Museum (Apeldoorn), Heden (Den Haag) en P.P.O.W. Gallery (New York).