Hollandse Meesters in de 21e eeuw - Amie Dicke

Onderdeel van de serie Hollandse meesters in de 21e eeuw. De serie toont een reeks belangrijke Nederlandse kunstenaars van dit moment in hun werkruimtes, gezien door de ogen van gerenommeerde filmmakers. De blik achter de schermen biedt inzicht in de kunstenaars werkwijze, materiaalgebruik en ideeën over kunst.

Amie Dicke (Rotterdam, 1978) bewerkt beelden met diverse technieken en materialen. Door delen van een beeld weg te halen of te bedekken, geeft haar werk een nieuwe kijk op wat er reeds in datzelfde beeld aanwezig is, maar wat niet eerder opvalt. Dit proces van ont- en verhullen zet Dicke in gang door haar beelden te lijf te gaan met onder andere wijn, inkt, rook, schuurpapier en foundation.

In de foto Red Paint and Beer Bottle (2011) wist Dicke een man die tegen een muur leunt uit door het beeld te bewerken met schuurpapier. Deze correctie van het beeld past Dicke niet toe omdat we iets niet mogen zien, maar juist om onze aandacht te vestigen op dat wat we anders niet zien. In dit geval, zoals de titel al doet vermoeden, de rode verf aan de onderkant van de regenpijp en het bierflesje op de grond. In beeld brengen wat aanwezig is, maar in eerste instantie niet in het oog springt gebeurt ook in het site specific werk Hartlijn, dat in 2012 deel uitmaakt van Dicke’s solotentoonstelling Nabeeld in GEM. Hartlijn bestaat uit talloze goudkleurige propjes – gemaakt van verfrommelde reddingsdekens. Met deze propjes vult Dicke de gaatjes in de muren van de museale ruimte op – overblijfselen van een vorige tentoonstelling. Ze houdt wat eerder in die ruimte plaatsvond letterlijk warm. Prints in bakken water waardoor de inkt loslaat, met spijkers doorboorde tijdschriften, met tiewraps omknelde sculpturen: wat blijft er over van een beeld als je het aantast en geweld aandoet?

Dicke’s werk laat zich misschien wel het best omschrijven als een onderzoek naar het aura van een bestaand beeld. Bestaand beeld in brede zin aangezien het een beeld uit een tijdschrift, maar evengoed een bepaalde plek of een bepaald gebouw kan betreffen. Zoals de installatie After Goldschmidt (2012) die Dicke in Castrum Peregrini maakt. Daar bevindt zich een appartement dat tijdens de Tweede Wereldoorlog als onderduikadres gebruikt werd en dat daarna door de desbetreffende onderduiker, Manuel Goldschmidt, bewoond is gebleven. In de installatie vult Dicke kieren in kozijnen, scheuren in stoffen bekleding en gaatjes in het plafond op met goudkleurige reddingsdekens. Al eerder maakt Dicke een installatie op deze locatie waarbij ze de meubelstukken in een van de kamers met plastic overdekt en het meubilair vervolgens verwijdert – Claustrophobic (2009). Wat overblijft zijn plastic hoezen. Als schimmen, als een aura, van wat was.

Dicke studeerde aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam (1995-2000). Dicke’s werk maakte deel uit van tentoonstellingen in onder andere GEM (Den Haag), Stigter Van Doesburg (Amsterdam), Castrum Peregrini (Amsterdam) en Peres Projects (Berlijn).

Camera: Saskia Vredeveld
Geluid: Saskia Vredeveld
Montage: Ulrike Mischke
Muziek: Habbo Beem